“ในปี 1956 การแข่งขันกีฬาโอลิมปิกมาถึงบ้านเกิดของผมที่เมลเบิร์น

ชาวออสเตรเลียทุกคนภูมิใจมากที่ได้เป็นเจ้าภาพการแข่งขันกีฬา และแสดงให้โลกได้เห็นถึงมิตรไมตรีอย่างแท้จริง พวกเราจะต้อนรับผู้มาเยือนทุกคน และจะเชิญคนจากต่างแดนมาทานอาหารเย็นที่บ้านเพื่อแสดงให้พวกเขาเห็นว่าชีวิตชาวออสเตรเลียเป็นอย่างไร” วิง ย้อนความ “เมื่อใกล้ถึงวันเปิดงาน มีความผิดหวังเล็กน้อยเนื่องจากความขัดแย้งทั่วโลก

และบางประเทศตัดสินใจคว่ำบาตรการแข่งขัน แม้ว่าชาวออสเตรเลียอยากจะต้อนรับผู้มาเยือนทุกคน แต่ก็ยังมีความตึงเครียด” “เมื่อเกิดความวุ่นวายขึ้นในการแข่งขันโปโลน้ำ ผมเฝ้าสังเกตสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด ผมรู้สึกเศร้าใจที่เห็นนักการเมืองใช้การแข่งขันกีฬาโอลิมปิกเพื่อผลประโยชน์ทางการเมืองของพวกเขา และเห็นนักกีฬาเป็นเบี้ยในเกมของพวกเขา มันไม่มีประโยชน์ที่จะกรีดร้องและตะโกนใส่นักการเมือง เพราะมันจะเข้าหูข้างหนึ่งแล้วออกที่หูอีกข้างหนึ่ง ผมจำสุภาษิตที่ว่า ‘ปากกาแข็งแกร่งกว่าดาบ’ ได้ดี” “มันเป็นเย็นวันพฤหัสบดี พิธีปิดจะมีขึ้นในวันเสาร์ ผมจำได้ว่าเคยอ่านเกี่ยวกับเรื่องพิธีปิด ตอนแรกผมคิดว่าอยากจะให้จัดงานเลี้ยงใหญ่ในวันสุดท้ายสำหรับนักกีฬาและผู้ชมทุกคนในสนาม แต่ผมก็ล้มเลิกความคิดนั้น” “ในขณะที่นักกีฬาเดินเข้าไปในสนามโดยแยกเป็นประเทศ ทำไมเราไม่ให้พวกเขาเข้าร่วมและรวมตัวกันเพื่อสร้างความเป็นหนึ่งเดียวในนามชาติแห่งโอลิมปิก ด้วยวิธีนี้นักการเมืองจะไม่สามารถแยกนักกีฬาออกจากันได้ เนื่องจากพวกเขาจะเดินตามหลังธงโอลิมปิก

” วิง กล่าวถึงแรงบันดาลใจในการเขียนจดหมาย หลังเขียนเสร็จ เด็กหนุ่มได้นำจดหมายฉบับดังกล่าวไปหย่อนลง

ในกล่องรับจดหมายหน้าสำนักงานฝ่ายจัดการแข่งขันซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านพักของเขามากนัก พร้อมเผยถึงเหตุผลที่ไม่ระบุตัวตนว่า “ผมไม่ได้ใส่ชื่อหรือที่อยู่ของผมลงในจดหมาย เพราะอาจจะมีคนคิดว่ามันเป็นความคิดที่งี่เง่า” หลังหย่อนจดหมายลงในกล่อง “วิง” ก็เฝ้ารอที่จะให้ถึงวันพิธีปิดอย่างใจจดใจจ่อ… พิธีปิดแห่งมิตรภาพ ในช่วงปี 1956

โทรทัศน์ยังไม่ได้เป็นที่แพร่หลายในครัวเรือนมากนัก มีแค่บางคนเท่านั้นที่จะมีทีวีส่วนตัว ช่วยบ่ายวันเสาร์ก่อนถึงพิธีปิดการแข่งขัน ผู้คนชาวออสเตรเลียจำนวนมากจึงไปออกันที่ลานกว้างเพื่อร่วมรับชมฉากสุดท้ายของมหกรรมกีฬาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกร่วมกัน ซึ่ง จอห์น เอียน วิง เองก็เป็นหนึ่งในนั้น เขาเห็นภาพที่นักกีฬากำลังเดินเกาะกลุ่มกันเข้าไปในสนามด้วยท่าทางสบาย ๆ หัวเราะและโบกมือให้กับผู้ชมบนอัฒจันทร์ ก่อนจะคิดกับตัวเองว่า “สิ่งที่เห็นนี้มาจากความคิดของเราหรือเปล่า ?” เด็กหนุ่มเฝ้ารอถึงเช้าวันจันทร์เพื่อที่จะหาคำตอบ เขาซื้อหนังสือพิมพ์ทั้งหมดก่อนจะพบว่าหน้าแรกของทุกฉบับได้ลงเรื่องราวและจดหมายที่เขาเขียน แม้จะดีใจแค่ไหนที่ได้ช่วยฟื้นฟูความสวยงามของโอลิมปิก แต่เขาก็ยังคงเก็บเรื่องนี้เป็นความลับต่อไป

เพราะคิดว่าถึงบอกเพื่อนที่โรงเรียนไปก็ไม่มีใครเชื่อ และไม่สามารถบอกครอบครัวได้ เนื่องจากการเป็นลูกชาวจีนการจะเขียนจดหมายถึงเจ้าหน้าที่ควรจะต้องขออนุญาตผู้ปกครองก่อนเสมอ อย่างไรก็ตาม “วิง” ได้ตัดสินใจเขียนจดหมายฉบับที่สองถึง เคนท์ ฮิวจ์ส อีกครั้ง โดยแจ้งชื่อและที่อยู่ แต่ไม่ขอเปิดเผยสู่สาธารณะ เพื่ออธิบายว่าเหตุใดเขาจึงไม่ต้องการเปิดเผยตัว

ติดตามบทความข่าวสารอื่น ๆ เพิ่มเติมได้ที่ visartsrl.com